Asfalttaki Mantarlar

Yevgeniy Panteleyeviç Dubrovin’in mizah yapitlarinda savas sonrasi yillarinin sayisiz sorunu çok net olarak ele alinmistir; savas sonrasi yillarda ülkenin perisanligi ve insanlarin endiseleri, kisilik gelisimindeki zorluklar, dogayi koruma ve insanlik degerlerinin savunulmasi, ahlâksal degerlerin degisimi, yakin on yillarin çöküntüsünün yarattigi kompleksler… Ama, sorularin son derece net soruldugu ve çeliskilerin alisilmis olanin terk edilmesine, yikilmasina götürdügü yeni bir gerçeklikte tüm bunlar mizahin berrak isiginda parildamaktadir. Ve iste tam da o noktada çagin özü ve yazarin yurttaslik ve etik tavri tüm acimasiz çiplakligiyla ortaya çikmaktadir.Yevgeniy Dubrovin yazarlik serüveninin daha en basinda 1966 yilinda yayimlanan ‘Asfalttaki Mantarlar’ yapitinda sergiledigi mizahi fotograftaki inceligi, kahramanlarinin kalin çizgilerle çizilmis belirginligiyle esine az rastlanir derecede ilginçligi ve derinligiyle dikkatleri üzerine çekti. Yapitta içsel bir özgürlük, zincirleri kirma anlayisi ve de konunun finalinde bir kurtulus atesine dönüsen ve okurun ruhunu temizleyen yadirgayisin öfkeli gücü vardir.