Akıl ve Ahlak Aristoteles ve Farabi'de Ahlakın Kaynağı

Hayatimiz boyunca, “Bu yaptigin hiç adil degil”, “Ali kötü bir insandir” gibi sayisiz ahlâki yargilarda bulunuruz. Peki “iyi” ve “kötü”yü belirleyen temel sey nedir? Bir seyi “iyi” yahut “kötü” yapan hangi ölçüttür ve bu ölçütü koyan kimdir? Akil mi, Tanri mi, tabiat mi, duygular mi? Bu sorular, insanligin varolusundan beri vardi ve varolmaya hep devam edecek. Peki, filozoflar bu sorular hakkinda ne demislerdir? Elinizdeki kitap, ilkçag ve ortaçagin zirve düsünürleri Aristoteles ve Fârâbî’nin, ahlâkin kaynagi problemine verdikleri cevabi konu edinmekte ve tartismaktadir.Ilkçag Yunan filozoflarindan Aristoteles (ö. 322 MÖ), ahlâkin kaynagi problemine akil ekseninde bir cevap ortaya koymustur. Aristoteles’in ahlâk eserlerinden haberdar olan ve onun düsüncesini benimsemekle beraber onu gelistiren Fârâbî (ö. 950) ise, akil ve ilahi vahyi mezceden bir çözüm gelistirmistir. Her iki filozofun da ahlâkin kaynagi problemine dair cevaplarini mukayeseli olarak ele almayi amaçlayan bu çalismada, teorik akil, pratik akil, siyasi ve dini otorite üçgeninden olusan bir çerçeve çizilmistir. Buna göre, genel ahlâki ilke ve önermelerin kaynagi olarak teorik akil ile teorik akil kaynakli ilkeleri tekil önermelere dönüstüren kaynak olarak pratik akil ele alinmistir. Teorik ve pratik yetkinligi elde edemeyen bireyler için ise ahlâkin kaynagi olarak siyasi ve dini otoritenin islevine dikkat çekilmistir.