Al Yazmayı Gül Eylemek

Sehidi olmayanin vatani olmaz. Vatan ise sehitlerin iradesi ve inancindan ibarettir.Cevabi aranan soru su:Çanakkale’nin, Sarikamis’in, Sakarya’nin, Dumlupinar’in sehitlerinden hangisi okul kapisi önünde kizlarinin aglamasina razi olurdu?Bin yildir Anadolu’yu vatan eden bir milletin öz evlatlari kendi öz ülkesinde özgürce yasama hakkina sahip degil miydi?Oysa biz esir degildik. Baska bir ülkeden buraya siginmamistik. Sonradan gelmis bir göçmen ya da issiz bir adada bulunmus kayip nesillerden de degildik. Bin yilda bu ülkenin dagini tasini vatan yapmistik. Üzerinde yasadigimiz topragi öyle kendimize benzetmistik ki üzerinde yetisen her sey bize benzerdi. O toprak kanimiza, tenimize o kadar âsikti ki ay demez, yil demez sehitler ister, hep verirdik. Hakk’a tapan böylesi aziz bir milletin hakkiydi istiklal ve hürriyet. Üzerinde canini, kanini katarak, yogurarak yasadigi vataninda horlanmak bu milletin hakki olamazdi.Ama gün geldi ayni topraklar üzerinde, kendi kizlarimizi kendi inancimizin ifadesi, hayatin kendisi olan kiyafetleriyle kendi okullarimiza gönderemez olduk. Oysa daha dün bu topraklar için yüz binlerce sehit veren bizdik! Topragi, bayragi, al yazmayi, ezani, Kuran’i birbirinden ayirmayalim diye!Al yazmayi gül eyleme yolculugu bin yillik bir serüven! ‘Bir saat adalet yetmis sene ibadetten hayirlidir,’ diyerek yola çikan ecdadin izlerine basa basa yürünen bir yolda "gül rengi kanimizin" nasil bayraklastigini ögrenmek için.Bir gün yorgun argin eve döndügümde kizimin aglamaktan gözlerinin sistigini görmemek için. Onun evimiz kadar bizim olan okul kapisindan geri döndürülmesine sahit olmamak için. Onun "biz neyiz?" sorusuna muhatap olmamak için.