Aristoteles'ten Savaş Adabı ve Ahlakı Adab-ı Harb ve Üslub-ı Ceng

"Savas" bütün zamanlarin en çetin realitesi. Iki tarafi da keskin bir biçak gibi tehlikeli. Bir bakima da kullanimi niyetlere göre sekillenen dogal bir durum. Insanin en soylu ve kayda deger taraflarindan biri olabilecegi gibi, yine insanin en zalim tarafini da açiga çikarmakta. Ister mücadele kelimesiyle dile getirilsin ister savas kelimesiyle tanimlansin, insan önce kendindeki olumsuzluklardan baslayarak topluma ve tüm dünyaya dogru genisleyen bir perspektif içerisinde sürekli savasmakta. Savasi ve kavgasi olmayan insan ne kadar insan? Ve olur olmadik her seye savas açan insan ne kadar insan? Insanin bu dünyadaki yegane vazifelerden biri nerede ve hangi sartlarda bulunursa bulunsun barisa hizmet etmesi. Dünya tarihi iyiligin ve kötülügün mücadelesi seklinde cereyan ediyor. Insan da bu tarihte ya iyilige hizmet ederek kayda geçiyor, ya da kötülüge alet olarak. Elbette "savas"in öncelikle kelimelerle olmasi, sözün önce kulaklara ve oradan da gönüllere ulasmasiyla gerçeklesmesi en makbulü. Ya kulaklar duymak, gönüller nefretle dolu ise. Iste burada insanin temel degerleri korumasi, erdemlere arka çikmasi için baska yöntemler gelistirmesi gerekiyor. Bu yüzden kalem ve kiliç iki savas aleti olarak kabul edilmis. Bazen biri yeterli olmus, bazen digeri ve çogu zaman da her ikisi birlikte. Iste bir kalem erbabi olan Aristoteles'in kiliç erbabi olan Iskender-i Zülkarneyn'e yazdigi bu eser savasin bir adabi ve ahlâki olmasi gerektigini göstermesi bakimindan önemli bir kaynak.