Aşkın Kükürt Kokusu

Ilkay Tuna’nin öykülerini okurken; kimsenin kimseyi beklemedigi issiz tren istasyonlarini, ülkesinin gelecegiyle birlikte asklari da yagmalanmis göçebe bir gençligin eylül hüzünlerini, çocuklugun talan edilmis bahçelerini, savrulup gidenlerin geride biraktigi bozkir rüzgârlarini, kar yagmayan bir kentin gurbetinde kartopundan sila olmayi düsündüm… Içerden ve içtenlikli anlatimindan, oya gibi islenmis siirli dilinden dolayi da dosyasini yüksünmeden, severek okudum… Sonra derin bir iç geçirdim ve ‘askin kükürt kokusu’nu duydum… “Eh, tamam iste” dedim, öykünün geride biraktigi seylerden biri de bir iç çekme degil midir?Zafer DORUK