Ateş Etme Silahsızım

Okul bahçesindeki çocuklari izliyorum pencereden. Baslarinda sopa kilikli bir adam... Yere yufka gibi bir minder sermis, takla attiriyor yavrucaklara. Kimi bir çirpida kivrilip dogruluveriyor, kimi ayaklari havada kalakaliyor, düsüp agliyor belki, kimiyse denemekten bile korkup duvar dibine sinmis. Yasamak da takla atmaya benziyor biraz. Ben ikisini de beceremedigimden öyle saniyorum ya da. Sik sik ölümü düsünüyorum bu ara. Polisiye filmler seyrediyorum. Yok yere üzülüp yastiklari disliyorum, bazen de yumruk gibi sevinip sonra yine kederleniyorum. Ne saçma. Ömür öyle ya da böyle tükeniyor. Ne ‘Eller havaya; bu bir soygundur!’ ne de ‘Ates etme; silahsizim!’ diyebiliyorum zamana.”Derin bir gözlem güü¨yle, hayatin degisik renklerini yakalayan, hayatin içinden, kenarindan, toplumun farkli tabakalarindan, büyümeyen çocuklardan, çocuklasamayan büyüklerden, kasabalardan, kentlerden insan öyküleri. Düsündüren, acitan, güldüren insan manzaralari.