Bana Rakı, Peki'ye de Kek

"Pekâlâ..." diye mirildandim, sinirimi belli etmemeye çalisarak: "Bir büyük raki, verir misin lütfen?"Pis pis siritarak, bana bakiyordu ikisi de. Karsimdaki zipçikti:"Senin yasindakilere, fazla alkol yaramaz amca..." diyerek, bir de kahkaha atmisti üstelik: "Gel, büyükten vazgeç de; bir ufak al istersen...""Ulaaan..." diye geçmisti benim de içimden: "O kadar da, yasli mi görünüyorum yahu?"Iyice kirlasmis saçlarim yüzündendi bunlar. Bir tek sevgilim bile; bütün israrlarina karsin saçlarimi boyatamamisti o güne kadar ama bu hergele, basaracakti neredeyse...Dayak atma istegimi yitireli çok uzun yillar geçtigi için artik, dayak yeme riskine girmeden bu durumdan nasil kurtulacagimin yollarini düsünmeye baslamistim ve Peki gelmisti aklima birden. Pek cüsseli köpek degilse de, hemen herkesi korkutan gürlükte bir sesi vardi ve biraz da, psikopatti galiba...Dönüp, Peki'ye bakindim. Oturmaktan ve kek beklemekten artik sikilmis, uyukluyordu kapi önünde. Gördügü her kiliksiza ve balkonuma yaklasan tüm güzel kadinlara sarlayan zoraki köpegim, sahiplendigi insaninin sikintisini, pek önemsemiyordu yazik ki. Umutsuz iç çekisimle, serseriye döndüm:"Sagligimi düsündügün için, tesekkür ederim delikanli. Ufak raki alayim o zaman..."(Tanitim Bülteninden)