Bu Mülkün Sultanları

Bu kitapta Osmanliligi temsil eden 36 sayet Fetret beyleri Emir Süleyman ve Musa Çelebi de sayilirsa 38 padisahin yasamöyküsü, ilgiyle okunacak tarzda ve arada kaynak yapitlardan kisa alintilara da yer verilerek anlatilmistir. Yetki ve protokol bakimindan Türk, Sasani, Abbasi, Bizans imparatorluklarinin, çaga ve bölgeye uyarlanmis özgün bir sentezi olan padisahlik; temelde "padisah olmazsa düzen de olmaz" ilkesine dayaniyordu. Padisah halifenin "Buyurdum ki" sözcügünü içeren ferman ve iradelerinin geregini yapmamak hem suç hem günahti. Padisahlar, 1300'lerden 1453'e degin daha yalin ve beseri kimliklerle büyükçe bir Türk beyligini temsil eden "gazi" beyler ve hanlar iken, 1453'ten 1839'a uzanan yaklasik dört yüzyil boyunca mutlak monarsinin imparatorlar için öngördügü bütün yetkileri üstlendiler. Tanri'nin yeryüzündeki gölgesi sayilmalari da bu dönemdedir. Otokratik çagdaslasma ve mesruti monarsi evresi sayilan 1839-1922 döneminin basinda, Abdülmecid ve kardesi Abdülaziz ile büyük oglu V. Murad Tanzimati; yine Abdülmecid'in ogullari olan son üç padisahtan II. Abdülhamid ilan ettigi Mesrutiyet Kanun-i Esasi'sini askiya alarak "istibdat" (kisisel, keyfi, sindirici yönetim) denilen bir saltanat rejimini; V. Mehmed Resad ikinci kez ilan edilen Mesrutiyet'in neredeyse yetkisiz simgesel padisahligini, VI. Mehmed Vahideddin ise agabeyi II. Abdülhamid'in istibdadina özense de çözülüsün ve çöküsün sorumlulugu omuzlarina yüklenen "son padisah" bahtsizligini temsil etmislerdir.(Tanitim Bülteninden)