Cello Warm-Up!

Meslektasim ve arkadasim Sölen Dikener, yeteri derecede metoda sahip baslangiç seviyesindekilerden çok, ileri seviyeye geçmekte olan çellistler için essiz bir teknik materyal koleksiyonu yazmistir. Bu egzersizler hem orijinal, hem de saglam bir temele dayali yaklasimla güvenli entonasyon, iyi koordinasyon, güzel ve esnek bir ton gibi köklü konulari içeriyor. Inaniyorum ki bu metot içinde yer alan teknik gelistirme girisimleri, çalginin ilk dönemini geride birakmis her çelliste yardimci olacaktir. Bu enstrümani çalan ögrencilerimin de benim kadar bu kitaptan zevk alacaklarini tahmin ediyorum.Jonathan Spitz – Viyolonsel Profesörü, Rutgers University, New Jersey, USA – Solo Viyolonselist, New Jersey Senfoni Orkestrasi, USABu alistirma metodunu akademik egitmenligime katkida bulunmak üzere yazdim. Metod içerisinde sundugum pedagojik görüsler, son yirmi yilda çesitli viyolonsel ekollerinden gelen meslektaslarimin bende biraktigi derin izlenimlerden ortaya çikti. Bunlar arasinda benim için dikkate en deger olani Fransiz viyolonselist Paul Tortelier’e ait olani idi. Tortelier’in son derece gelismis viyolonsel teknigi, aslinda “sarki söyleme” temeli ve dogal sarki tonlamalari üzerine kurulmustur. Dolayisiyla bu konuda ögrencilerim üzerinde yaptigim gözlemler, bana bu dogal egilime müsait genç ve tutkulu çellistlerin, teknik yetersizliklerinden ötürü bir çabalama içinde olduklarini gösterdi. Bazi ögrenciler bu problemi sabir ve düzenli çalisma ile asabilmeyi ümit ederken, digerleri bu temel hazirlanma döneminde çogu zaman hayal kirikligina ugradilar. Ögrencilerimin bu konudaki problemlerini cevaplarken sunu farkina vardim ki aslinda hepsine ayni çözüm yollarini öneriyordum. Ancak belki bu yollari açiklama yöntemlerim, kisiye bagli olarak her seferinde biraz farkli oluyordu. Ögrencilerimin kendilerini teknik konularda gelistirebilmeleri için birçok farkli kaynaktan ödevler vererek teknik çalismalarini sagliyor ve maalesef çok sayida nota satin almalarina neden oluyordum. Sonuç olarak, benim (ve ögrencilerimin) isini azaltmak için bir alistirma metodu yazmaya karar verdim.Arastirma safhasinda ilk önce kendi kütüphanemdeki alistirma metotlarini inceledim. Bu degerlendirme esnasinda Paul Tortelier’in “How I Play How I Teach” (Nasil Çaliyorum Nasil Ögretiyorum) adli metodu, digerleri arasinda en kapsamli olmakla beraber, içerigindeki ileri seviyedeki bilgiler ile lisans döneminde okuyan bir çellistinin ihtiyacindan çok fazlasina yer veriyordu. Benzer sekilde, diger metotlarda ya baslangiç yada ileri seviyedekiler için özgün konularda yazilmislardi. Bunu farkina varmak, beni ileri seviyeye geçmekte olan çellistler için düzenlenmis genis kapsamli bir metot yazmaya yönlendirdi.Günümüzde, birçok müzik ögrencisinin enstrüman çalismaya yeterince zamanlari olmuyor ve dolayisiyla birçogu bu kisa zamanda ödevlerini ögrenmeye çalisiyorlar. Iste bu zamanin verimli olarak degerlendirilmesi çok önemlidir. Bu asamada anliyoruz ki, müzisyenin konserde çalma seviyesine gelebilmesi için, tipki spor yapan atletin kisa süreli yarismaya uzun sürede hazirlanmasi gibi, düzenli ve sürekli bir hazirlik asamasindan geçmesi gerekiyor. Bir çellistin karmasik tonalitelerde eserler ile karsilasinca daha rahat ve dogru bir çalisma yapabilmesi için, günlük egzersiz programindaki yay fonksiyonu, pozisyon degisimleri, gamlar, pus pozisyonlari ve vibrato konularinda gerekli beceriyi elde etmesi sart oluyor.Buna bagli olarak elinizdeki metot üç diyez ve üç bemole kadar olan tonalitelerdeki teknik güçlükleri basarmayi hedeflemektedir. Çellist, do majör tonunda isledigi alistirmalarin, diger tonlarda benzer örneklerini çalisarak kendini gelistirecektir. Her gün degisik bir tonalitenin çalisilmasi, çalgicinin düzenli olarak ilerlemesini ve enstrümanini fiziksel olarak daha çabuk tanimasina yardimci olacaktir.