Çiçekten Harman Olmaz

Tarik’in gözleri yükseklerden akan bir nehrin burgacina düsmüstü sanki, bir türlü kurtulamiyor, baktikça bakasi geliyordu Gönül’e. Çünkü Gönül tam bu esnada o pürüzsüz ve isiltili yüzünü egiyor egiyor, götürüp istahla söyledigi türkünün nagmelerine yasliyordu bir çiçek demeti gibi. Bakislarina ne kadar çok masumiyet yüklemeyi biliyordu bu kadin? Altin pariltili saçlarini beyaz teninin üstüne yikiyor, sonra basini gerilere atiyor, hafif bir boyun hareketiyle saçlarini dalgalandiriyor, iki yana dagitiyor, uçmaya hazirlanan beyaz bir güvercin gibi müzigin ritmine göre kollarini çirpiyordu:Çiçekten harman olmazYâr derde derman olmazDarilmis güle bülbülGelip dalina konmazLoyloy diloy loy, loy loy diloy loyBöyle türkü mü söylenirdi? Bir ses bu kadar mi berrak dökülürdü ince bir agizdan? Tarik’in taskin duygulari basibos sular gibi uzana uzana akip gidiyordu.Türkünün arasinda baglamanin telleri bayatî makamina geçince, Gönül yavas yavas sahneden indi, bir garson yetisip etegini tutmaya çalisti ama o kayitsiz bir tavirla bir kaç adimda Tarik’in basina dikildi. Çok keskin, çildirtan bir koku bulutu da onunla birlikte gelip yerlesti masaya.