Çilli, Karın Ağrısı, Cüce

Fakir Baykurt, öykülerinde köy yasaminin sertligi, yoksulluk, cahillik, taassup, batil inanç, sömürü gibi sorunlari ele alarak köylünün maddi ve manevi dünyasini toplumsalci ve gerçekçi bir bakistan , canli tanikliklardan yola çikan yazar, günlük konusma dilini öyküye tasiyarak zaman zaman mizahi bir dil kullaniyor; bürokrasinin çarklari arasinda sikisan ama içinde de bir umudu barindiran “siradan insani”, yasadigi yerin atmosferiyle birlikte çarpici bir biçimde betimliyor.Fakir Baykur’un ilk öyku¨ kitabi olan ve 1955’te yayinlanan Çilli’yi Karin Agrisi ve Cüce ile birlikte yeniden okurla bulusturuyoruz:“Selver, sofrayi kaldirdiktan sonra legen ibrik getirdi, elimizi agzimizi yikatti. Sonra da kapinin dibine çekilip oturdu. Diz çökmüstü. Ellerini saygili saygili dizlerine koymustu. Kipirdamadan bekliyordu. Susuyordu. Ara sira göz ucuyla yüzüne bakiyordum. Çilleri kipir kipir ediyordu sanki. Gözleri sik sik bende, bazan babasinda, bazan da anasindaydi. Bu Selver, temiz çarsafli, yumusak, yataklarda yatmaliydi. Sabunlarin en kötüsü olmayan bol köpüklü bir kalip sabunla saçini basini, kulaklarini,kulaklarinin ardini, orasini burasini iyice ogmali, terini kirini temizlemeliydi. Ayaklarini, topuklarini, sicak suya batirilmis sabunlu bezlerle ogmali, ogmali, ak pak etmeliydi. Bu bilekler temizlenmeli, bu dudaklar, bu burun deliklerinin önleri, bu gözlerin öpülecek yerleri, bu kaslar, karsidan baktigin zaman derisinin delikleri görünecek duruma gelmeliydi. Temizliginden altin suyuna batmis gibi isildayan saçlari, kokulu, patiska çarsafli yataklara gömülmeli, öylece uyumaliydi. Ne uyurdu, ne tatli uyurdu bu Selver!” (Çilli)