Dedem Kurt Seyit ve Ben

“Yalniz kaldigini hissedince üsür insan. Iyi bilirim o hissi...” Kurt SeyitCanim dedem Kurt Seyit,Seninle hiç rastlasmadik!Ben dogmadan çok önce, sen buralardan göçüp gitmistin, hayatimin kahramani olacagini bilmeden, kendi ölümünü kendin seçip isteyerek, geride derin yaralar açip terk etmistin her seyi ve herkesi...Çocuklugumdan beri annemden ve anneannemden dinledigim bütün masallarin kahramanlari arasinda benim en hayran oldugum sadece sendin.Senin harika bir öykü kahramani olacagini düsünürdüm, hakkinda anlatilan onca seyi dinlerken...Küçük, camekânli büfenin üzerinde, çerçeve içinde duran sepya fotografin, baskalarindan dinlediklerimin çok ötesinde uzun öyküler anlatirdi bana sessizce.Iskemleyi büfenin önüne çeker, dirseklerimi dayayip uzun uzun seyrederdim; çarlik üniforman, çizmelerin, kilicinla çektirdigin o fotografi.Seni, daha üç yasindayken ve inan bana o yasinda hiçbir çocugun dedesini sevemeyecegi kadar çok seviyordum, sadece bana fisildadiklarindan dolayi.Sen benim için, artik ulasamayacagim, kaybolmus bir zamanin, sinirlari degismis, o gün için hiç gidemeyecegim bir ülkenin, kitabi hiçbir zaman yazilmamis isimsiz bir kahramaniydin. Hem uzak bir masal zamanda kalmis, hem de kendime çok yakin hissettigim, hüzün veren bir kayiptin...Erkeklerin kadinlarini bas tâci ettikleri, kadinlarin erkeklerinin sevgi dolu yoldaslari olduklari bir aile geçmisimin masalsi kahramani dedem Kurt Seyit’le beraber yasadigim ruhsal yolculugun hikâyesi… Benim Matruska zamanlarim…