Dermansız Sevda Dewreş ile Adule

Cudi'den Sincar Daglari'na geçtiler. Seyh Adî türbesinin bulundugu Lales Tapinagi'ni ziyaret ettiler. Havanin sicakligi degil, ama Adulê'nin aski Dewrês'in içini kaynatiyordu. Her gün biraz daha eriyordu. Gözleri iyice çukura kaçmis, avurtlari çökmüs, boynu incelmis, bacaklari çita gibi olmustu. Dewrês yaniyordu. Her gün Sengal Dagi'na çikiyor, sarki söylüyor, askini destanlastiriyordu. Ne yagan yagmur, ne Zap Suyu, ne Dicle Nehri, ne de daglarin zirvesindeki kar yüregindeki atesi söndüremiyordu. Dewrês her ibadet vakti dizlerini topraga dayiyor, ellerini havaya kaldiriyor, tanridan yardim istiyor, Seyh Adî'ye yalvariyordu. Dewrês basini alip daglara çikti. Bir dervis gibi Adulê'yi aradi, aradi. Basini agaçlara, taslara vurdu. Göz pinarlari kurudu, nefesi kesildi. Uyku yüzü görmedi. Yarali bir aslan gibi oradan oraya sendeleyip durdu.