Dinler Tarihinin Batılı Öncüleri

Akademik bir alan, bagimsiz bir bilim olarak anilmayi, kendi tarihi boyunca iyi isledigi ve sekillendirdigi temel teorik yaklasimlariyla hak eder. Dinler Tarihi [Religionswissenschaft], XIX. yüzyilin ortalarindan itibaren yaklasik bir buçuk asirlik gelenegiyle insanligin hem yerel hem de evrensel dinî olgularini ele alan dolayisiyla baslangicindan günümüze kadar bütün dinî sistemleri mukayeseli olarak incelemek isteyen ama teolojik karakterde olmayan bir bilimdir.Dinler Tarihinin Batili Öncüleri adini tasiyan ve bes senelik yogun bir arastirmanin ürünü olarak ortaya çikan bu çalisma, Dinler Tarihi’ndeki etkili ekollerin (söz gelisi Anglo-Sakson, Iskandinav, Marburg, Roma ve Chicago ekollerinin) kurucularini veya önde gelen temsilcilerini incelemektedir. Bu ekollere mensup olan söz konusu Dinler Tarihçileri (sirasiyla F. Max Müller; Cornelis P. Tiele, Chantepie de la Saussaye; William Brede Kristensen; Gerardus van der Leeuw; Nathan Söderblom; Rudolf Otto; Friedrich Heiler; Joachim Wach ve Raffaele Pettazzoni) artik günümüz Dinler Tarihi disiplini için bir "fenomen" haline gelen sahislar olup ilgi çekici hayat hikayeleri, özgün din tanimlari, dinlere bakislari, kendilerini öne çikaran özel alan çalismalari ve özgün yaklasimlariyla göze çarpmaktadirlar.Bu yönüyle klasik dönemin önemli Dinler Tarihçileri hakkinda fenomenolojik yaklasim sergileyen bu çalismamiz, ayni zamanda din olgusunu kendine özgü metotlarla arastiran Din Felsefesi, Din Psikolojisi, Din Sosyolojisi ve Din Egitimi gibi diger din bilimleriyle ugrasanlara ve insanoglunun din anlayisina yönelik ciddi akademik çabalara ilgi duyan meraklilara da katki saglayabilecektir.