Doğunun Hikaye Kuramı

Ortak bir cografyayi, tarihi ve medeniyeti paylastigimiz Dogu toplumlarinda hikâyenin zengin bir birikimi ve güçlü bir damari var. Dogu insani hikâyeyle inanir, onunla sever, onunla iç içe bir hayat sürer. Hikâyeler, âdeta onun zihnine naksolunmustur. Hikmetler, kesifler hikâye formuyla isaretlenmistir. Dilden dile dolasan halk hikâyeleri, halkin asklarini, acilarini, özlemlerini, sevgilerini hikâyelere dökmüs, gelecek kusaklara böyle aktarmistir. Hikâyeler, vakanüvislerin göremeyecegi hakikatleri sözün gücüyle kayit altina almis, insanligin birikimini yeni bir gerçeklikle ölümsüzlestirmistir. Gezgin hikâyeciler, âlimler, tasavvuf ehli büyükler hikâye üzerinden bir kültür tasiyicisi islevi görmüslerdir.
Iste bu çalismada, büyük bir medeniyetin ve cografi bölgenin en temel anlatim biçimlerinden olan “hikâye”nin dogasina deginiliyor; Dogu hikâyesinin yol açicilarina, göz kamastirici isiklarina sadece bu topraklari degil dünya edebiyatini da yüzlerce yildir aydinlatan essiz birikime bakiliyor. Anlati gelenegimizin önemli duraklari, yönelim ve açilimlari, klasik örneklerinden yola çikilarak tarihsel serüveni netlestirilmeye çalisiliyor. Hikâyeleriyle tanidigimiz Necip Tosun'dan hikâye gelenegimize bir vefa, özgün bir armagan.