Dudak Payı

Askin onarilmaz yarasindan geçiyor­dum. Ahlar agacinin feryatlarinin arasindan. Kan revan güllerin saldigi bas döndürücü kokularin arasindan kivriliyordum adanin sonbahar yapraklari ile kaplanmis yollarina… Deniz kokusu, çimen kokusu, belli belirsiz aci çigliklar atan vapur sesi ile karisarak dökülüyordu gönlümün kiyilarina… Çiplak ayaklarin yapraklarda beliren gözyaslarini öptügü yerde kaniyordu mazi. Oysa ben bin dokuz yüz on altili yillarin, ince parmaklari ile nazenin dokunuslarla duygula­rini tuvalin beyazliginda resmetmek için önce beyazligin kirletilmesi gereken o yegâne bezin nakkasina dokunacaktim. Kim bilir yine hangi rengine takilip, hangi çizimini sermaye ve nakkasin ruhunu bahane edip ruhumdan söz açacaktim ki Yahya’ya takildim. Yahya… Soluksuz misralarin sairi… Nakkasin kalbinin fatihi…” Yahya… Soluksuz misralarin sairi… Nakkasin kalbinin fatihi…”