Düş ve Gerçek

Zamanla her seyi daha iyi görür, anlarsin. Zamanin aynasi daima dogruyu gösterir.O sabah günes her zamankinden farkli doguyordu. Dogan günes, ne içindeki karanligi aydinlatmaya ne de hayal kirikliklarini gidermeye yetiyordu. Çekildigi kösede daha çok ezilip büzülüp kaybolmak istiyordu. Günes yükseldikçe o alçaliyor, yok oluyordu.Kaybolup gittigi kösesinde kapidan gelen sesle irkildi. Gözlerini kapiya dikti. Dehsete kapildi, gözleri büyüdü korkudan. Yigildigi köseden ayaga kalkti. Ne yapacakti simdi? Ortada yatan ölü adami ne yapacakti? Saklamaliydi ama nasil saklayacakti?Yasli ve hasta bedeni yorgun düstü. Emine, derin bir uykuya daldi. Zehra basinda Kuran-i Kerim okuyordu. Son yolculuguna inandigi gibi ugurlamak istiyordu yakinlari. Elif manevi annesinin yerine manevi babasinin ve kardesinin mezarini ziyaret edip dua ediyordu.  Koca bir ömrü ayrilik acisi ve yokluk içinde geçirmisti Emine. Sabir ve iffet örnegiydi.  Kendine ait olmasa da her seyini vererek büyüttügü Elif’i ölüm döseginde bile düsünmüstü.