Düş Yakamdan Şeytan

Tom Holland, Robert Pattinson ve Mia Wasiowska’nın aralarında bulunduğu dev kadrolu Netflix filmi Devil All the Time’ın uyarlandığı şaheser: Düş Yakamdan Şeytan

Donald Ray Pollock, 1973’ten 2005’e kadar, dedesinin ve babasının emekli olduğu Mead Kâğıt Fabrikası’nda çalıştı, kamyon şoförlüğü yaptı. Elli yaşında, bir öykü kitabıyla edebiyat dünyasına adım attı, PEN/Robert Bingham Ödülü’nü kazandı. Yazıları New York Times, Granta gibi saygın mecralarda yayımlandı. 2012’de prestijli Guggenheim Bursu’na layık görüldü. Pollock, adını duyurduğu, ilk romanı Düş Yakamdan Şeytan ile Amerikan Kâbusunu kemiklere işleyen bir şiddetle tasvir etti ve Güney Gotiği türünün en acayip eserlerinden birini ortaya koydu.

II. Dünya Savaşı’nda görev yapmış Willard, ölüm döşeğindeki karısını kurtarmak için her gün Tanrı’ya dua edip kurban kanı akıtıyor. Oğlu Arvin ise uysal bir çocuk ama böyle kalmayacak. İnancın kurbanı iki kaçağın, seri katillik yapan bir çiftin, hazzın peşinde bir vaizin ve yozlaşmış bir şerifin birbiriyle kesişen, on yıllara yayılan hikâyesinde Arvin acımasız kararlar verecek, bu sırada ruhunu da temiz tutmaya çalışacak.

Düş Yakamdan Şeytan, radikal bir imana, çürümüşlüğünü içi boşaltılmış değerlerle saklayanlara ve babasının gölgesini takip etmek zorunda kalan oğullara dair dehşetli bir macera.

“Önümüzdeki on yılda, herhangi bir yazar için, Pollock’un eserlerini geçmek kolay olmayacak.” –Chuck Palahniuk

“Donald Ray Pollock’un dehşet verici yeni romanı, tedirgin edici bir başyapıt… Flannery O’Connor ile Raymond Carver kıyaslamalarını davet ediyor kendisine.” –USA Today

“Yaratıcılığı vahşice… Pollock, okurları bir sahneye nasıl sokacağını ve nefes nefese kalmış halde ne zaman çıkaracağını çok iyi biliyor.” –The New York Times Book Review

“Bu roman, Flannery O’Connor ile William Faulkner’ın çocuğuymuş gibi – ama bu çocuk, Cormac McCarthy tarafından kaçırılıp bir kafese hapsedilmiş ve tüketmesi için sadece soğan halkası, Oxycontin ilacı ve Terrence Malick’in Kanlı Toprak filmi verilmiş sanki.” –The Oregonian