Elde Kalan

“Babamin servetini satin alacak durumdayim bugün, çok sükür, ama beni bes dakika bos otururken, söyle bir keyif çatarken gördün mü hiç? Herkes açgözlülügümden sanir, ama dogru degil. Baska türlü yasamayi unuttum da ondan. Benim için yasamak,çalismak demek! O kadar ki, hiç kimsenin bos durmasina katlanamam, o yüzden hepinize zehir ettim gençliginizi.’ Neslihan’in içine bosluk ile hiçlik arasinda degisen belli belirsiz bir çözülme duygusu yayilmisti. Annesinin çektigi çileler hem içini acitmis, hem de öfkelendirmisti. Tam agzini açmis bir sey öyleyecekti ki, ‘Bitireyim,’ dedi annesi: ‘Sen benim gibi olma evladim. Benim çektiklerimi çekme. Sevda sandigin o sahte çiçek çabucak solar, hem de öyle çabuk solar ki, sasar kalirsin. Her gün, her saniye kirilan bir kalpte hiç ask saglam kalabilir mi?”