Emek Yoksa Ben de Yokum!

“EMEK Yoksa Ben de Yokum, aslinda pek de sevmedigim türden, cafcafli ve gösterisli bir baslikti... Bir yandan yazarin kendisini fazla öne çikarmasi diye yorumlanabilirdi. Öte yandan da riskliydi: Eger amaci gerçeklesmezse ve yazar “Emek’i kurtaramazsa” ne olacakti? Yazar ömrünü verdigi meslegini ve kösesini birakacak miydi?Ancak, öncelikle bunlari düsünecek halim yoktu. Armudun sapi, üzümün çöpü diyecek halim de... Bir yandan içinde, on yaslarimdan baslayarak yaklasik altmis yil boyunca sinemayla ve sanatla ilgili sayisiz harika anlar yasadigim, hayatimi etkileyen görüntüler izledigim, büyük insanlarla tanistigim ve bir ömre yetecek anilar biriktirdigim bir mekân göz göre göre yok oluyordu. Öte yandan, tüm dünyanin kimi zaman çok daha az güzel ve eski benzerlerini özenle korudugu sahane bir salon yikiliyordu. Ben elimden geleni yapmis, yine sayisiz yazi ve eylemle bu kültür cinayetini önlemeye çabalamistim. Yazilarla, yürüyüslerle, basbakana, bakanlara, yerel veya genel belediye baskanlarina mektuplar veya ricalarla...”Atillâ Dorsay’in yikilan EMEK Sinemasi çevresinde, dünden bugüne Beyoglu’nun geçirdigi bütün degisimleri de fotograflarla destekleyerek hazirladigi bu kitap, bir kültür semtini kurtarmak üzere verilen çabalari da topluca gösteriyor.