Eşeğine Ters Binen Bilge

Türk mizahinin atasi Nasreddin Hoca; her yastan, her milletten insanin adi üstünde “Hoca”si ve gönüllü egitimcisidir. Hikmetli bir gönül ehli, bir bilgi ve nükte dehasidir. Esegiyle, kürküyle, kavuguyla, cübbesiyle medeniyetimizin “gül(dür)en yüzü”dür. Güldürürken düsündüren halk bilgesidir.Her bir nüktesi bir hikmet numunesi olan Nasreddin Hoca, güldürürken düsündürmek gayesinde olmus, asla gülünç olmamistir. Çünkü o “Hoca”dir, ögreticidir. Amaci, güldürü içinde egitmek ve ögretmektir.Mevlânâ’nin tasavvuf egitiminde musiki ne ise, Nasreddin Hoca’nin irsadinda mizah odur. Mevlânâ ve Yunus Emre “gönlün”, Nasreddin Hoca da “aklin” sembolü olarak Türk halk felsefesinin temelini, “akil-gönül” birligini olusturmuslardir.Hoca’yi hatirlamadigimiz hiçbir günümüz yok gibidir. O’nun fikralari dilimizin tuzu biberi olmustur. Sözlerimize O’nun fikralariyla tatli bir anlam katariz. Konusmalarimiza “Hoca’nin dedigi gibi…” diye baslayarak O’nu kendimize ve anlattiklarimiza destekçi yapariz. “Hoca” kelimesi söylendigi zaman, aklimiza ilk gelen isim, yine O’dur.“Mezarimi ziyaret edenler, bizi gönüllerinden geçirerek gülsünler. Dogrusu, yalanci dünyada somurtanlara acirim.” Nasreddin Hoca