Ey Ateş Serin Ol Peygamberler Atası İbrahim

Odunlar dag gibi yigildiktan sonra her tarafindan atese verildi,kizgin alevler göklere yükseldi. Büyük ateste her taraf kavruluyordu. Bu cekennemi görünümün üzerinden kuslar geçmiyor, çevresine kimse yaklasamiyordu. Simdi insanlar, kendilerine zarar vermeden Ibrahim’i atese nasil atacaklarini tartisiyorlardi. Sonunda onu mancinikla atmaya karar verdiler...Ibrahim manciniga konup atesin ortasina firlatildi.Kalabaliktan sevinç çigliklari yükseldi. O tezarühatin arasinda Itmali, Azer, Sare, ve Lut’un aci dolu feryatlari duyulmadi bile.Saatler geçti. Alevler hala dansediyordu. Sonra yavas yavas ates sönmeye yüz tuttu. Birisi yaklasip bakti ve dehset içinde bagirdi:-Ibrahim atesin içinde, hala yasiyordu! Hala yasiyor!Adamin bagrismasi, samanlara siçrayan atesin yayilmasi gibi kalabaliklar arsinda hizla yayildi. Herkes birbirine haberi ulastiriyordu. Nihayet olan biten Nemrut’un kulagina gitti.Sare sevinçle Lut’u bagrina basti. Lut mutluluktan titriyordu:-Bu bir mucize. Ibrahim’in rabbinin mucizesi!