Firari Hayat

“Tren uzaktan göründü. Simsiyahti. Arkasinda gri bir bulut birakarak geliyordu. Tiz düdük sesinin aci fren sesine karismasindan olusan trajik bir ses hâlâ kulaklarimda çinlar durur. Sonunda tren durdu. Senlik basladi. Herkes vagonlara dogru kosuyordu. Tüm yolcu vagonlari ve yük vagonlari köylüler tarafindan isgal edildi.”“Dünyanin en zor islerinden biri olan tütün isine katlanmak zordu. Tütünün çocuk isçileri olan bizleri yaz boyunca ayakta tutan tek sey, isler bittiginde Izmir Fuari’na gidecek olmamizdi.”“Yillardir pesinden kosarak yolcularina el salladigim, onlardan gazete istedigim trenin içindeydim.”“Aksam ilk kez bir konsere gittim. Mini sortuyla Zeki Müren’i seyrettim. Gece yarisi otele döndük. Terasa 30-40 karyola siralamislardi.”“Uyumak mümkün degildi. Gece ilk kez toprak üzerinde degil, bir karyolada yatarak seyrediyordum yildizlari. Ilk kez trene binmis, ilk kez Manisa Tarzani’ni görmüs, ilk kez Manisa’yi kurtarmistim. Yetmemis ayni gün, sonradan Pasaport oldugunu ögrendigim bir yerden ilk kez denizi görmüstüm. Küçücük yüregimin kaldirabileceginden çok fazla ilk vardi o gün hayatimda.”