Gülme

Henri Bergson, bu muhtesem felsefi denemede, insanlarin neden güldügünü ve gülmenin anlamini mercek altina aliyor. Yirminci yüzyilin basinda yazilmis olan Gülme bir sakayi komik yapan seyi ve o sakaya neden güldügümüzü inceliyor. Bergson'a göre, mizahin islevlerinden bir tanesi de, makinelesme çaginda insanligimizi korumamiza yardimci olmasidir. Bergson da, çaginin diger filozoflari, romancilari, sairleri ve mizahçilari gibi, insan ve makine ikiligine kafa yormustur. Onun gözünde, komedi, mekanik ve materyalist olanla aramiza mesafe koyarak deneyimledigimiz rahatlama hissidir. Bastan sona kiskirtici fikirlerle dolu olan "Gülme", yayimlandigi 1900 yilindan bu yana okunmakta ve tartisilmaktadir. "Içinde insan olmayan bir seyde komik de yoktur. Bir resim tablosu çok güzel, zarif, mükemmel, anlamsiz ya da çirkin olabilir ama hiçbir zaman gülünç olmaz. Bir hayvana, yalnizca insana özgü bir davranista bulunursa güleriz. Bir sapkaya da gülebiliriz, ancak güldügümüz onun hasir ya da keçeden olmasi degil, insanin ona verdigi biçimdir."(Tanitim Bülteninden)