Günah Keçisi

Önce suçlama vardi. Âdem Havva'yi suçladi, Havva yilani. Hareketlerimizin sorumlulugunu kabul etmemek bizim ilk günahimiz. Iyi de bunu neden yapiyoruz? Aslinda suçlama oyununun hiçbir anlami yok. Bu, sadece suçluluk duygumuzu baska yere yönlendirmek ve sorumluluk almaktan kurtulmak için gelistirdigimiz bir sistem. Lakin bu sisteme fazla yüklendik; görünen o ki hiçbir sey bizim suçumuz degil… Marx kapitalist sistemi suçladi, Dawkins dini. Freud bunlarin hepsinin seksten kaynaklandigini düsündü. Larkin ailelerimizi suçladi, Atkins ise patatesi. Muhammed Al Fayed hâlâ Prens Philip'in suçlu olduguna inaniyor. Bir zamanlar kaderi ya da Tanri'yi suçluyorduk, simdiyse genlerimiz ve yetisme seklimiz suçlu. Yaptiklarimizin tüm sorumlulugunu üstlenmeye çok da yaklasmis görünmüyoruz ve her zaman suçlanacak biri, bir günah keçisi bulabiliyoruz. Elinizdeki kitap, insanoglunun binlerce yil öncesinden günümüze kadar karsilastigi tarihsel ve sosyal felaketlerle nasil bas ettigine dikkat çekiyor. Toplumsal veya bireysel basarisizliklarimizi yükleyebilecegimiz bir günah keçisine ne denli bagimli oldugumuzu gösteriyor. Charlie Campbell'in tarihten aktardigi ve birçogu bugün ulastigimiz gelismislik seviyesinde gülünç kaçan günah keçisi vakalari, temelde insan olarak ne kadar da az degistigimizin altini çiziyor. Insanoglu zihinsel ve teknolojik olarak gelistikçe kendi hareketlerinin sorumlulugunu yükleyebilecegi günah keçilerini daha zekice yaratiyor sadece. Her zaman diliminde bir günah keçisi bulunusuna dair akla uygun bir açiklama mevcuttur. Oysa içten içe her birimiz, bütün sorumlulugu yükledigimiz günah keçisinin masum oldugunu biliriz.