Hançer

“Her saadet bir zaman sonra zevâle erer.” dedi. “Bâki olan Allah’dir.” Sonra namaza durdu. Sanki Isfahan’da kilacagi sayili namazlardan birini kilar gibiydi. Namazin hitaminda “Kuruntular huzursuzluk verir.” diye söylendi kendi kendine. Oturup çalismanin, son ana, son nefese kadar hizmet etmenin sart oldugunu bilmeliydi insan. Sizlayan ayaklariyla genis odanin öbür kösesindeki oymali çekmeceyi açti. Birbirine karismis kâgitlari desteleyip çikartti. Okkasini, divitini aldi eline. Diz kirip oturdu.
Yillarini verdigi eserdi bu. Belki bütün hayatini verdigi eser. Bitmek üzere. Yazilacak üç dört sahife kalmis. Yazilacak bu üç dört sahifeyi geciktirmis simdiye kadar. Içinde, yüreginin gizli bir yerinde fisildayan bir ses, dolaba her varisinda, kâgitlar eline degdiginde “birak sonra yazarsin, vakti degil” demis. Ya bu aksam, günlerdir fisildayan ses yok. Onu duymadi. Öyleyse her sey bitti. Hayatina benzeyen bu eser bittiginde, her sey bitecek. Hayati da. Onu hissediyor.