Her Dağın Gölgesi Deniz'e Düşer

“Büyüyordum… Nenem Xacê’nin eteginin altinda, jandarma baskinlari arasinda, radyonun dibinde, duyduklari haberlerle asilan yüzleri izleyerek, asilanlarin isimlerini duyarak, toprak yiyip, köpek kovalayarak, telden arabalarla ii-innn yaparak büyüyordum. Arada bir annemden mektuplar geliyordu. Nenem Xacê mektuplari okutup, ‘Himm,’ diyor, anlasilmaz biçimde agzinda bir seyler geveliyordu. Mektuplarda ‘Çocuklarin hali vaziyeti nasil?’ diye sorulan sorulari okuyanlar ise iç çekip bana bakiyordu. Oysa çoktan unutmustum annemi. Ama yine de her çocugun bakislarinin mazlumlugundan, derinliginden olsa gerek, kabuklu göz kapaklarimin altindaki fildir gözlerimin bir an mahzunlastigini görenler, bunu anne özlemine ve yetimlige yoruyor, agliyorlardi. Hele de kadinlar… Köy kadinlari, aciyi unutturma derdine girerken daha fazla hatirlatirlardi. Hangi kadin yolda yolakta beni görse çagirip memelerinin arasina bastirir, ben öyle üzerlerindeki kadinlik, annelik, köylülük karisimi kokuyu içime çekerken, onlar ise yazmalarinin ucundan tutup, gözlerini silerlerdi. Bu içli anlar, artik benim de farkinda oldugum, keyif aldigim birer oyuna dönüsmüstü.Kadinlari gördügüm zaman boynumu büker, agir adimlarla yanlarina yaklasir, içerleyip de beni memelerine bastirmalarini beklerdim.”Bir Alevi Kürt köyünün ve insanlarinin hikâyesi...“Vecizeleri, mesajlari ve yasalariyla bedene oturmaya çalisan, yer yer beline vurulan penslerle daralan, yer yer dikisleri patlayan Cumhuriyet”in uzak hatirasi... 1960’lar ve 70’ler... Nurhak’in yasi... “Rüyalardan keramet, ocaklardan derman, dedelerden ikrar almaya alismis köylü”nün devrim düsüne dalisi...Ve “tüm zamanlarin, her seyin intikamini alma” öfkesini biriktiren 12 Eylül kâbusu...Evrim Alatas’in, nesesini öfke kiyamet içinde de yitirmeyen kaleminden.