Hüzne Sarılmış Öyküler

Hüzne Sarilmis Öyküler’de her haliyle insani anlatan, insana dokunan hikâyeler yer vermeye çalistim, zira insan bir muammaysa her hali de bir hikâyeydi elbet ve seçtigim metinler de bunu yansitmaliydi. Ezber bozmak istedim az bilinen, dokunulmamis hikâyeler hakkinda yazarak yahut herkesin bildigi metinlerdeki dikkatlerden kaçmis ayrintilar üzerinde durarak. Hikâyeleri kronolojik yahut alfabetik düzene göre siralamadim; yazarlari, mensup olduklari edebî mekteplere göre de tasnif etmedim. Seçimlerimde yalniz gönlümü esas aldim, gönlümden geçtigi gibi, içimden geldigi gibi, olabildigince kendimce oldu seçimlerim.Mademki insan bir demet hüzünden ibaretti. Mademki güzellikler dahi hüzünle sarilip sarmalanmisti, her yalnizlik neseli dost sohbetlerine gebeydi, her gecede parlak bir dolunay sakliydi, yazmak lazimdi o halde… Bir ananin üç cigerpâresini göç yollarinda telef edisinin tarif edilemez acisini; düsmüs bir kadinin horlanisini, ezilisini, önlenemez aci sona dogru adim adim yaklasmasini; bir çocugun gurbete gönderilirken içinde birikenleri ve yagmur bulutlarinin küçücük bir rüzgârla bosalmasini; bir aski belki, belli belirsiz hissettirilen sebepsiz sonuçsuz bir aski; bir yazarin sancilarini, yazar olma serüvenini; bir köpegin itilmisligini, çaresizligini; dünyamizda bizden baska canlilarin da yasadigini ve aslinda onlardan ögrenecek daha çok seyimiz oldugunu… Yeter ki herkes kendi hikâyesini bulsun ve okusun…