İçeride Kalanlar

"Bizim yasamimiz nasildir izah edeyim. Benim ve diger görünmezlerin yani… Bir kiz severseniz, degil onun sizi sevmesi, farkiniza varmasi bile güçtür. Çember bazen kirilabilir, görünmez kizlari siz görebilseniz çember kirilir. Ama göremezsiniz. Anlatabildim mi durumun çaresizligini, yalnizliga mahkumlugunu?" Bir gün bir apartman, bastan asagi bembeyaz bir karanliga gömülür. Sehre daha önce emsali görülmedik biçimde kar yagmistir. Disariyla irtibat kesilir, ama çok önemi yoktur bunun. En tehlikeli saat gelmistir çünkü: Içeriyle irtibat… Daha önce birbirini tanimaya tenezzül etmemis apartman sakinleri, tuzaga yakalanmis hayvanlar gibi usul usul birbirlerine yaklasirlar. Ilkin dilleri açilir, sonra gözleri. Çok farkli ve özel sandiklari hayatlari iç içe girdikçe, sanki bütün iç sesler tek bir zihinden çikiyormus gibi birbirine karismaya baslar. "Insanin canini en çok ne yakar, bugün buldum Ayten teyze. Birdenbire buldum - valizimi toplarken. Ismini bilmiyorum. Hem Ayse'ymis, Alev'mis ne önemi var? Güzel midir diye de merak etmiyorum, güzeldir. Hayir, canimi en çok yakan sey bunlar degil; insanin kendine acimasi imis. Ve acimak, çiktigi bagra geri dönünce, tiksinmekten ayrilmazmis." Küçük dolaplarda saklanan sirlar, zaaflar, herkesin yillarca içinde biriktirdigi bütün çamur yavas yavas ortaliga dökülmeye baslamistir artik. Çünkü içeride kalanlar birer birer dökülür, çözülür ve saydamlasir. Ve günün sonunda herkes, istese de istemese de, su soruyla yüz yüze kalir: "Insan, ceketinin astarina girmis bir yavru sincabi fark etmeden yasayabilir mi?"(Tanitim Bülteninden)