İnsan Hatırlar

“Bir zamanlar Alibeyköy’ün Çirçir Mahallesi’nde Sükran adinda bir kadin yasardi. Kocasi ve iki ogluyla orta hâlli yasantisi bir felâketle son buldu. O gece, çöpü disariya çikartirken (Saat tam olarak 23.29’du ve çöp arabasi 24.15’te geliyordu.) kocasini apartmanin giris katindaki 2 no’lu daireden çikarken gördü. Görmesiyle de basinin üstünde bir hâle gibi gezdirdigi tavan; bütün o evli, mutlu, çocuklu ve derli-toplu dünyasi gürültüyle çöküverdi.”
Iste Nermin Tenekeci'nin Yoksa kitabinin ardindan yazi isçiligini daha da perçinledigi, insanligin bam tellerine dokunan dehsetengiz hâllerini sakin ve telâssiz bir üslupla dillendirdigi on bes hikâyesi ve Insan Hatirlar.
Peki insan neyi hatirlar veya hatirlamali?
Insanin en çok unuttugu sey degil mi hatirlamak? “Ölü bir karga gibi uzarken aramizda dilsizligimiz.”
Insandan geriye ne kalir? Bir bakis, bir gülüs, bir söz... “Insan göçüp gittiginde geriye bir hikâyesi kalir.” Hikâye hatirlatir çünkü. “Bu böyledir.”