İnsan Ne İle Yaşar

“Erken gelmis bir bahar günü, ormanda yalnizdim, ormanin seslerini dinliyordum. Son üç yildir süregelen çirpinmalarimi, Tanri’yi arayisimi, sürekli bir biçimde sevinçten umutsuzluga siçrayislarimi düsünüyordum... Birden, ancak Tanri’ya inandigim siralarda yasadigimi anladim. Sirf onu düsünmekle bile, yasamin sevinçli dalgalari kabariyordu benligimde. Çevrede her sey canlaniyor, her sey bir anlam kazaniyordu. Ama Tanri’ya inanmamaya basladim mi yasam duruveriyordu.”   Tolstoy, Itiraflarim’dan  Tolstoy, Insan Ne Ile Yasar’daki tüm öykülerinde insanin özünde iyilik oldugunu vurgular. Seytan ve melegi temsil eden karakterleri öykülerinde kullanarak, insanin er ya da geç iyiligin pesinden gidebilecegini anlatmak ister. Tolstoy 1885’te yayimlanan bu esere adini veren “Insan Ne Ile Yasar” adli öyküde, insanlarin özünde iyilik oldugunu ve durum her ne olursa olsun iyilik yapmasi gerektigini anlatir. “Peki insanlarin içinde hiç mi kötülük yoktur?” diye bir soru akla geldiginde ise yazarin baska bir öyküsüne göz atmak yeterli olacaktir. “Insana Ne Kadar Toprak Lazim” hikâyesinde de bu sorunun cevabini buluruz.