İnsan ve İç Denetim

Söz uçar, yazi kalir. Yazmak ise sorumluluktur. Fakat, “Anlamak ve bulmak ne söylenir, ne de yazilir. Ne ögretilir, ne de gösterilebilir. Evet, ben O’nu ne kadar aradimsa kendimi buldum. Simdi kendimi ariyor, O’nu buluyorum. O’nu bulunca kendinden kurtulursun, kendinden kurtulunca da O’nu bulursun. Baslangiç bunlardan hangisi? Onu da O bilir. O belirince, sen silinirsin. Sen silinince de O belirir. Baslangiç bunlardan hangisi? Onu da O bilir. Bir kismi dedi ki: ‘Kendinden kurtulmayinca bulamazsin!’ Ikisi de bir; ha tasi testiye vurmussun, ha testiyi tasa… Fakat ben, ‘Bulmayinca kendinden kurtulamazsin’ diyenlerle beraberim. Senin kendi kendini silmek istediginden evvel, O’nun kendi kendisini belirtmek dilegi yüz göstermelidir. Üstün olan budur.” (Fîhi Mâ Fîh) Zira, Sen ayân oldugunda, bâtinda kalir Hüdâ; O ayân olsa eger, sensin zâhirde cüdâ. Sen nihân oluversen, bu sefer Hüdâ zâhir; Kahriyla ifnâ olur cümle esyâ, mezâhir. (Nefesler) O zaman bil ki, ismiyle cismiyle Insân olmanin yolu Ihsân’i anlamaktan geçer. Ihsân her an Allah ile beraber olma suuru, keyfiyetidir. Öyleyse,Cân kulagiyla dinle sâdir olan bu feyzi Ki Sir’rina yerlessin bu feyzin kutlu izi. (Nefesler)Allah sevgisinin yeri olan gönlünüzün, gece degmemis semâ, dalga görmemis deniz gibi olmasi dilegiyle…