İsyanın İzinde

Selçuklu ve Osmanli padisahlarinin zulmü, hayati kendileri için katlanilmaz kildiginda Anadolu halklarinin, yüzlerini döndükleri toplum tasarimi yüzlerce yildir bildikleri, içinden çikip geldikleri ilkel esitlikçi asiret demokrasisi oldu. Toplumun iktisadi temeli karmasiklasip göçebelik tarihsel temelini yitirdikçe sahici anlamindan uzaklasan bu esitlikçi ütopya ugruna girisilmis kavgalar ve verilen kurbanlar, askerî feodal Osmanli Devleti'nin yerine sinifsiz bir toplumun geçmesini saglayamazdi ama, bozkirlarda özgür yasamak özlemiyle tutusan yoksullar her baskaldirilarinda bu despotik devletin temelini kemirerek, ortadan kalkmasini kolaylastirdilar. Bugün, onlarin ayaklanmalarindan geriye kalan zalime baskaldirma ve ortaklasa yasayip çalisma ruhu, popüler kültürün içinden çagdas özgürlük kavgalarina sizarak sosyalist mü¬cadeleye yerel duyarliliklarinin üzerinde gelisecegi tarihsel zemini sagliyor. Eski çaglarda Selçuklularin, Osmanogullari’nin, zulmüne baskaldiran batinî tarikatlarin yüzyillar boyu süren isyanlarinin, Kürtler’in, Ermeniler’in, Rumlar’in, Makedonlar’in isyanlarinin bilgisinin kolektif hafizadan silinmesi için egemen siniflarin okulda, kislada, basinda ve medyada, dinde ve diyanette gösterdikleri çabalar bosuna degildi. Cumhuriyet’in egemenleri onlardan hiç geri kalmadilar - simdi onlarin yerine yerlesmek için çirpinan Islamci halefleri de. Devrimci bir hafiza olmadan, önceki kusaklarin bilgisi birbirine eklenmeden ayaga kalkan her yeni kusak bütün bir ayaklanma bastirma deneyimlerinin ortak mirasina sahip bir egemenlik mekanizmasi karsisinda bir çocuk safligiyla kalakaliyordu...Yeni kusaklar isyanin izine düserken türkülerinde hep ayni çiglik: Esitlik!