Kalvinizm'de On Emir

Günümüz Bati Hiristiyan toplumu içinde Yahudilerin Tevrat hukuku ile Müslümanlarin Islam Seriati, Hiristiyanlik dini baglaminda önemli bir tartismanin gerekçesini olusturmaktadir. Tartisma, Hiristiyan inanci ile dini hukuk (yasa) arasindaki teolojik gerilimin sonucunu yansitir mahiyettedir. Zira Pavlus tarafindan dini hukuktan arindirilan Hiristiyanligin, Tevrat ve Kur’an’daki gibi din temelli bir hukuk manzumesinden yoksunlugu konusu gittikçe daha fazla sorgulanmaktadir. Özellikle son asirlarda Bati’da egemen olan seküler anlayisa dayali kanunlarin göreceliligi ve degiskenliginin hukukun amaçladigi “adaleti saglama” isini zaafa ugrattigi en yaygin Hiristiyan kanaatlerinden birisidir. Bu durumda yapilmasi gereken, diger dinler gibi kadim köklere ve tabiatüstü bir kaynaga dayanan din temelli bir hukuk sistemine sahip olmaktir. Hiristiyan çevreleri bu tür bir hukuk sistemi arayisi içinde kendine en yakin kaynak olarak Eski Ahit’i görmekte ve Tevrat hukukunun Hiristiyanlar için de uygulanabilirligini savunmaktadir. Nitekim artik insanlara merhameti ve bagislamayi telkin eden mazlum bir Mesih figüründen ziyade Sina’nin doruklarindan yargiyi ve adaleti emreden Yahova sembolü birçok Hiristiyan’a sanki daha kadir-i mutlak görünmektedir. Bu arayis esasen yeni de degildir. Hiristiyanligin öncü reformcularindan John Calvin, Eski Ahit kaynakli güçlü bir dini hukuk sistemi ihdas etmis ve bu sistemi XVI. yüzyilda adeta teokratik bir devlete çevirdigi Cenevre’de çok kati bir sekilde uygulamistir. Calvin’in asirlar önce tesis ettigi ve insanlari isledikleri suç ve günahlarindan dolayi sürgün edip idam cezasina çarptiran din temelli yargi sistemi, günümüzün modern Protestan anlayisi içinde adeta yeniden kesfedilmektedir. “Kalvinizm’de on emir” konusu bu kaynaga isaret eden güçlü bir metaforu ifade etmektedir.