Kara İstanbul

“Istanbul, bati’yla dogu’nun sözcügüm tam anlamiyla bulustugu yer, bir kavusma noktasi, bir kavsak. Ayni zamanda cografyanin yamanmaz biçimde yirtildigi, sürekliligin çatladigi ugrak, kimil kimil bir kirik. Tam iki anakaranin, Asya’yla Avrupa’nin bulustugu tek kent: bogaz’in yardigi, haliç’in sisledigi. Karadeniz’in, Marmara’nin oksadigi. Debbag’in sevdigi deriye yaptigi gibi, doga ana burayi döverek, severek dünyanin en hayret verici yerlerinden biri haline getirmis. Insanlarin binyillardir burada takiliyor olusuna sasmamak gerek. Bir yandan Istanbul’dan gitti gidecek olmakta israr edip öte yandan da hiçbir yere gitmediginizde. Gerçek bir Istanbullu olup çiktiginiz söylenir. Buraya herkes bir yerden gelir, evet, ama orasi hiçbir zaman Istanbul degildir. Bu kliseler ola ki Istanbul’un hem iten hem çeken dogasina, bu doganin estetik, ekonomik, mistik, son çözümde açiklanamaz çekiciligine, kendine ait olani yok etme ya da disina itme egilimine örnek olustururlar. Hem aska hem de nefrete iliskin bir kenttir Istanbul; tutkularin kabardigi ve yere kat kat artarak indigi bir kent. Kara Istanbul’a hos geldiniz: ayakkabilarinizi, dügüm dügüm beklentilerinizi kapida birakin. Buyurun, girin.“(Tanitim Bülteninden)