Kifayetsiz Hikayeler Müsabakası

“Okura soru sormuyorum, sorular hep kendime” diyen Sener Özmen’in çok ilgi gören romani Spinoza’nin Günlügü’nden sonra Kifayetsiz Hikâyeler Müsabakasi da Türkçede.Çok sifatli Sertac Karan’in (Sertaç degil) çok cografyali ve parçali evreni: Amed, Zerdav, Almanya, denize inen kiyilar, adi sani söylenmeyen sehirler ve sokaklar, sokaklarinda geri geri yürüyen insanlarin oldugu memleketler... Merasim’le Sertac’in çekismeleri ayni zamanda sanatin ve edebiyatin da binyillik meselelerine mi degiyor? Degisen, dönüsen dil olanaklari bitmemis dipnotlarla mi tamamlaniyor? Özmen’in dedigi gibi, kendine sorular soran, bundan bikmayan bir anlatici silsilesinin romani bu. Ve bu anlatici silsilesinin dili, hiç de sakin degil. Öfkeli, sert, sorgulayici ve evet, epey de sarsici. Abdullah Koçal’in Türkçesiyle yeni bir Sener Özmen romani. Heyecanliydi Sertac Karan yahut Topatmis Sertac. Deri kaplama siyah koltuguna geçip seyrek gelen bir ilhamla kalemi eline alip kâgidin ortasina bir tek kelime yazdiktan sonra anladi hikâyeyi asla bitiremeyecegini. Anlamisti hayatinin, pek de bir anlami olmayan hayatinin hiç ama hiç yasamadigi kifayetsiz hikâyelerden meydana geldigini, kendisinin de o kifayetsiz hikâyelerden biri oldugunu. Kendi kendine konusuyordu: “Yok! Yok, sebeplerle ugrasmayacagim. Hayatimi mahveden seylerle bunaltmayacagim kendimi. Kimseyi suçlamayacagim da. Ezildigim için ya da su an bana bunlari söyleten musibetler yüzünden degil, yok, degil; insanlarla birlikte benden önce var olan sartlari da suçlamayacagim. Benim gerçegim bu. Savas uçaklarinin gürültüsü beynimi sulandirmis, çocukluk ve gençligimden kalma bazi görüntüler parçalanmis zihnimi karistirmis olmali. Belki gerçekten de delinin biriyimdir. (...) Ne oldugumu biliyor musun Merasim? Ben yarim kalmis bir neticeyim, sadece sömürge laboratuvarlarinda meydana getirilen bir sonuç…”