Kur'an'ı Kerim'de İman-Amel İlişkisi

Kur’ân’in en temel kavramlarindan biri olan “îmân”in mânâsi ve onun amel ile iliskisi hakkindaki tartismalar, hicrî birinci yüzyilin ilk yarisinda Hâricîlerin büyük günah isleyen bir Müslümanin kâfir oldugunu ilan etmesiyle baslamistir. O zamandan bugüne kadar, bu kavramlarla ilgili olarak çok farkli görüsler ortaya konulmustur. Bu kavramlar, günümüzde de ayni önemi korumaktadir. Çünkü dün oldugu gibi, bugün de bu kavramlar hakkindaki bazi yanlis yaklasim tarzlari birtakim sorunlar ortaya çikarmaktadir.Prof. Dr. Ömer Aydin’in kaleme aldigi Kur’ân-i Kerîm’de Iman-Amel Iliskisi adli çalisma, bu alanda büyük bir boslugu doldurmaktadir. Eser, iki temel konu üzerinde yogunlasmaktadir. Birincisi, îmân kavraminin Kur’ân açisindan aksiyonel boyutunu ortaya koyarak, bu boyutun îmân ile olan yakin iliskisini ele almak ve hiç amel etmeksizin “Ben mü’minim” demenin Kur’ân açisindan yeterli olup olmadigini incelemektir. Eserde incelenen bir diger konu ise, insanlarin birbirlerine yönelttikleri kâfir, münâfik gibi nitelemelerin Kur’ân ölçüleriyle bagdasip bagdasmadigidir. Ayrica eserde, îmân kavramiyla, özellikle de onun amel boyutuyla ilgili olarak tarihî süreç içerisinde ortaya çikan bütün görüsler degerlendirilmis, Kur’ânî temeli olmayan anlayislarin yanlisliklarina dikkat çekilerek, özellikle îmân-amel iliskisinde Kur’ân’in nasil bir tavir takindigi anlatilmaya çalisilmistir.