Mavi Kadın

Yilin 73. Günü, ikinci cemrenin suya düstügü martin ikinci çarsambasi, gençlerin quvat yiyip susuz uyudugu, gece rüyasinda yâr’in kendisine su ikram etmesini bekledigi gün, ilk nefesimi aldim, ilk çigligim esliginde ilk gözyasimi döktüm. Ilk o gün nefes alip verdim. Aliskanlik yapti, 43. Yilimdir ki hâlâ nefes alip veriyorum. Zülfikâr olan adim, nüfus memurunun elinden, binlerce yillik bir hazimsizligin sonucunda Zülfü olarak düsmüs kafa kâgidina. Onun da cani sagolsun. Ey dünyayi kendine dar eden, dar olan gövden degil mi? Ey ömrünü kendine zindan eden ömrün, bir damla degil mi? Ey çekip gitmeyi düsünen gittiginde yaninda götürdügün kendin degil mi? Ey basa geleni çekemeyen çekilmeyen aci geçer mi? Ey koynumdan uzak duran senin koynundaki de gül degil mi. Ey savrulmak için rüzgâri bekleyen senin halin rüzgâr degil mi? (...)