Metin Altıok'tan Zeynep'e Mektuplar

“Sevgili kizim, biricigim;
Uzun bir su¨redir sana mektup yazamadim. Nedenleri vardi. Aramizdaki kopukluk duygusal degil, bir iletisim kopukluguydu. Senin için canimi bile verebilecegimden kuskun olmasin. Özlemin tas gibi gögsu¨mde duruyor. Du¨slerime giriyorsun. Sokakta bir kiz çocugunun “baba” diye bagirmasi yu¨regimi kanatiyor. Kaç zamandir bana baba demene hasretim. Bu yazi seninle birlikte geçirmeyi ne kadar isterdim bilemezsin. Ama olmadi, olamadi.”
Edebiyatimizin “aciya kiraci” sairi Metin Altiok’un, kizi Zeynep’ten çok uzaktayken ona yazdigi mektuplar sadece sevginin ve dindiremedigi bir özlemin degil; onun siirinin de aracisi. Altiok’un mektuplari kâh Bingöl’den gönderiliyor, kâh Izmir’den, “sevgili melegine, biricigine.” Felsefe ögretmeni olarak atandigi Bingöl’den haberler verirken, iç du¨nyasinin inis çikislarini, sarsintilarini, sitemlerini yine de en çok özlemini yaziyor Altiok. Içtenlikle yaziyor, ruhunu açiyor, onca uzakliktan kizina ulasmaya çalisiyor. Bu mektuplarda bir babanin duygulari, özlemleri oldugu kadar öldu¨ru¨len Cavit Orhan Tu¨tengil’e ne oldu sorusu da, kendi yaptigi Kibele heykelciklerinin gözaltina alinislari veya Bingöl’u¨n yoksullugu da var. Kisacasi yalniz kalmis bir sairin du¨nyasi. Sair Metin Altiok’un yaninda, baba Metin Altiok’u da tanimak isteyenler için bu mektuplar essiz birer ipucu...