Milli Kurtuluş Tarihi 1838’den 1995’e 4. Kitap Devrim Savaşı

Bu eser, alisilmis anlamda bir tarih kitabi degildir. Tarih, genellikle geçmisin, yani ölünün incelenmesi demektir. “Milli Kurtulus Tarihi“nde ise, bugün karsikarsiya bulundugumuz ve yarin karsilasabilecegimiz sorunlara yanit aranmistir. Daha açik bir deyisle, yeryüzünde ilk bagimsizlik savasini veren bir ülkenin milli kurtulus hareketi, günümüzde ve gelecekte Türkiyemizi bekleyen sorunlar açisindan sorguya çekilmistir. Bu niteligiyle “Milli Kurtulus Tarihi“, Kibris olaylari ve ABD silah ambargosuyla ortaya çikan gelismeleri, tarihsel derinligi içinde aydinlatan kaynak eserdir. Birinci Kitap’ta ABD ve Ingiltere, Türkiye’yi parça parça etmek, Anadoluyu Rum ve Ermeni topragi yapmak için kesin kararli olduklari halde, Kurtulus Savasi liderlerinin pekçogunun kurtulusu, Sovyetler Birligi’ne karsi Ingilizlerle uzlasmakta, ya da Amerikan mandasi olmakta görmeleri belgelerle açiklanmakta ve emperyalist Bati devletlerini, Tanzimat gelenegine uygun biçimde “koruyucu“ ve “kurtarici“ saymanin, daha sonraki olumsuz iç ve dis gelismelere nasil damgasini vurdugu belirtilmektedir. Ikinci Kitapta, 1917 Rus Devrimi ile Türk Devrimi arasindaki iliskiler, millici dis politika ve Türkiye’de sol akimlar üzerindeki etki açisindan incelenmekte, Rus Devrimi ve Komünizm karsisinda Atatürk’ün ve lider kadronun tutumu tam bir açikliga kavusturulmakta ve Yeni Türkiye’nin kan ve ates çemberi içinde dis politikasinin biçimlenisi anlatilmaktadir. “Milli Kurtulus Tarihi“nin ilk basiminda büyük hacimli tek cilt olan son bölümü, okuyuculardan gelen istek üzerine, bu kez iki kitapta toplanmistir. Üçüncü kitapta milli kurtulus hareketinin sinifsal niteligi ve onu öteki kurtulus hareketlerinden ayiran özellikleri ele alinmakta, Varga’nin “milli feodal aristokrasi“ diye adlandirdigi Anadolu egemen siniflarina ve bürokrasiye dayali bir milli hareketin sinirlari çizilmektedir. Dördüncü Kitap’ta, Türkiye’deki iç gelismeleri yönlendirme açisindan dis politikanin önemi belirtildikten sonra, 1939 Ingiliz Ittifaki ile Atatürk dönemindeki bloklar disi politikanin terkedilisi ve bunun iç politikada dogurdugu sonuçlar ele alinmaktadir. Roosevelt ve Churchill, Kazablanka Konferansi’nda Çin’in Amerikan, Türkiye’nin ise Ingiliz nüfuz bölgesi oldugunu kararlastirmislardir. Durum, ilgililerce kabul edilmis ve 1939’dan sonra dis politikamizin belli basli amaci, Türkiye’nin kaderini ABD ve Büyük Britanya’ya baglamaya yönelmistir. Bu yönelis, 1838 Ingiliz Ticaret Anlasmasi ve 1839 Tanzimat Fermani ile baslayan gelisme çizgisi üzerindedir ve 1995’lerde Ortak Pazar’a tam üye olmakla doruk noktasina ulasabilecektir.(Arka Kapak)