Müstahaşk

Bavulum hazir. Bir hikayenin yüklemi, iki kirisik kiyafetin, naftalin kokusunda saklaniyor. Ve ardi sira otobüs garlarina sürüklüyor konusamadigimiz her seyi. Daha nelerden vazgeçmemi isterdin söyle? Unutulmuyor iste... Sahiden söz uçuyor bir kelebek gibi. Ömrü bir güne anca sigiyor... Yazdigin mektuplar sahit, bir sanik gibi yanik kelimelerimle bahsediyorum senden her gece. Sahipsiz, anonim bir türküye benziyor sensizlik... Kime dert yansam, en çok ben tütüyorum simdi. Küllerimden yeniden dogmani beklerken, ölümün soguk yüzüyle karsilasiyorum. Son günün mektuplari, daha da parçaliyor söylenmemis her bir cümlemi. ‘Seni’ diyorum, devami gelmiyor. Çengelli bir igneyle yastigima ilistirdigin kokunla sevisiyorum çogu sabah... Bir tren, bir kirpik, bir kürtaj edebiyati ne kadar anlatabilirse sensizligi, ben de öylesine varim iste yoktan yere gittigin bu ömürde... Varos bir yasamin bos arsalarinda igreti bir çubukla yaziyorum adini topraga. Basi sonu belli olmayan yitik bir hikayede dikiyorsun dudaklarini kör bir dügümle. Yine de uzaklasma istegim hiç bitmiyor bu evden. Sensiz, ahsap merdivenlerden yakmaya basliyorum kendimi. Birlikte çekildigimiz fotograflar daha da körüklüyor yanginimi...