Olumsuzluk ve Devrim

Dogrudan Adorno hakkinda yazilan bir kitap degilse de bu, Adorno ve onun özelinde Elestirel Kuram'i yeniden ve bir baska baglamda güncelliyor. Adorno'nun nefret ettigi ve 1968 sonrasindan baslayarak onu akademik bir bibloya dönüstürmüs kültür sanayinin Adornosunu degil; ya da Amerikan üniversitelerinin yazinsal bir egzersize dönüstürdügü Adornoyu da degil; tam burada ve simdi, küresel kapitalizm hapishanesine karsi gezegenin her tarafinda yükselen hayir! çigliklari arasinda yankilanan bir Adorno'yu güncellestiriyor: bir olumsuzluk olarak Adorno. Özdesin-Kimligin sinirlarini infilak ettiren küresel direnisler baglaminda preguntando caminamos (sorarak yürüyoruz) ilkesiyle yola çikan bu çalisma, bütünlügün elestirisinden tikele/farkliliga, isyanci öznelliklere; gündelik hayatin diyalektik karnavallarindan aska, cinsellige; bellek ve direnis temelli kümelenmelerden sanata, mimesise ya da kavramin elestirisinden kavramda kavramsal olmayanin kurucu rolü'ne uzanan hatlarda olumsuzun, reddedisin ve hayir!'in izlerini sürüyor. Hegelci pozitif diyalektigi oldugu gibi diyalektik kavramini bu pozitif gelenekle özdeslestirme temelinde topyekûn reddeden postyapisal düsünce güzergâhini da elestirel biçimde sorgulayan bu çalisma, Adornocu negatif diyalektiki ve onun olanaklarini öne çikararak, bunlari çagdas politik, toplumsal ve kültürel pratiklerde antikapitalist mücadele ve direnise katkilariyla tartismaya açiyor. Adorno'nun yapitina ton veren karamsarlik'i tam da onun formüllestirdigi bir ilkeyle yararak: Bir toplammis gibi kendi basina durmamasi, olumsuz diyalektik'in taniminda yatar. Onun umut seklidir bu.(Tanitim Bülteninden)