On İki Gece

Insan olmak zor istir. Insan olmak sancilidir. O sancilar yüzünden anlarsin bir yüregin oldugunu. Iste su karsida kivrim kivrim kivrilan dalgalar, yüzlerini yirtan rüzgâra kizsalar da sahile vurunca anlarlar; Dünyanin kendilerinden ibaret olmadigini. Su koca kâinat ve onu yoktan var eden, zaman diye bir saat kurmus basina. Hem bütün olarak, hem tek tek, herkesin saati yüreginde tikirdar. Her saniye bir yirtici kus gibi gelir ve bir seyler kaparak uçup gider. Vakit zamanin hedefidir. Zaman vakte akar bir nehir gibi. Niyette, vakte kavusmaktir zaten. Yüregimiz bunu bilir lâkin aklimiz küstahtir. Inkâr eder vakti, yok sayar. Amma velâkin vaktinde en can alici yani budur. Yirtarak girdigi zamana, adini söyletmeye mecbur eder. Bir bakarsin ki, yeminini bozmus itiraf ediyorsun. Ne diyorduk, benimle mi doluyor vakit, ben mi vakte doluyorum? Iste burasi bir muamma… Çogum gitti azim kaldi. Kim bilir ne çok sey birikmistir benden orda. Gidip onlari yerlestirmek lazim… Su yirtici kuslar benden koparip götürdüklerini nereye attilar, nerede biriktirdiler? Aciydi da kör bir kuyuya mi attilar? Yâda tatliydi da bir gül dalina mi biraktilar? Belki bir ihanetin bir anlik kismini koparip götürdüler. Sonra hepsini bir araya getirip birlestirdiler. Kenarlarinda içe dogru katlayip, belki koltuk altima yerlestirip,”Al bu sende kalsin,” dediler. Benim vaktim yetmedi. Vakitte yaklasiyor, keske yaptigimiz ettigimiz her sey sadece bir vakitte kalsa ve vakitte kaybolup gitse. Yok, öyle degil iste, zaman dönen bir çember gibi, dönüyor, dönüyor, dönüyor…