Portreler

Can Yücel, kisinin imgesini onunla girdigi içsel ve izleyenlerce her zaman anlasilmayan bir diyalogla kendisine (üstelik en olmadik yerinden) dogurtabiliyordu...Birine adanmis ya da birini anlatmak için yazilmis bu siirleri okurken bütün bu özellikler düsünülürse alinan zevk, olaganüstü olacaktir.Herhangi bir insanin, tanimli varligi ile imgesi arasinda bir çeliski olmasi Can Yücel’in gözettigi bir mizah ilkesidir. Ancak pek çok siirinde bu iliskiyi keskin bir karsitlik olarak yorumlamaz. Aksine, imge ve varlik arasinda birbirini karsilikli olarak yeniden yaratan bir iliski bulunmasi, dolayisiyla bir çeliskiden çok, onu da içermek üzere anlamli bir baginti kurulmasi gerektigine karar vermistir.Bu kisa yazida, söylediklerimi örnekleyecek siirler kullanmadim. Belki bu ipuçlarini degerlendirerek okuyucunun Can Yücel sifrelerini çözmeye çalismasi, çok daha keyifli olacaktir.Yarattigi o kocaman ve yürekli siir dünyasi için ona tesekkür etmenin yollarindan biri de bu olsa gerek... Aydin Çubukçu