Postyapısalcılık

Postyapisalci metodoloji önemli ölçüde özne sorunu etrafinda sekillendi. Postyapisalcilar yapisalci düsünüsün öznenin önemini gizleyen bir anlamlandirma tarzina karsilik geldigi iddiasindaydilar. Yapisalciligin sundugu analiz çerçevesi bir dizi ciddi etik ve epistemolojik sorunu beraberinde getiriyordu. Örnegin nesnel süreçlere asiri sekilde deger verilmesi özneyi degersizlestiriyordu. Ayrica gerçegi yapi olarak örgütlemek oldukça sorunlu bir ugrasti. Kesinligi elde etmek ugruna yapilanlar olusu ve çoklugu parçaliyordu. Postyapisalci yakinma 19. yüzyilin son çeyreginde formüle edilen Nietzsche felsefesinde kendine yer buldu. Ancak bu tür bir hassasiyetin tam anlamiyla olgunlasmasi daha çok 20. yüzyilin ikinci yarisinda söz konusu oldu. Foucault, Derrida, Deleuze, Guattari, Lyotard ve Baudrillard gibi düsünürler postmo-dern ve postyapisalci bir söylem yarattilar. Tabii bu söylem de sorunlara gebedir. Postyapisalcigin nihilizmi asmaya yönelik çabalara yardimci mi oldugu, yoksa nesnelligi daha da dagitarak var olus krizinin derinlesmesine mi yol açtigi meselesi sorgulanmalidir. Dahasi postyapisal okumadaki aydinlanma karsiti tavir bu tür bir gerçeklik anlayisinin ideolojik sonuçlari konusunda derin süphelere yol açmaktadir. Çünkü aydinlanma karsitligi noktasinda postyapisalcilar yalniz degildir. Akildan ve aklin kurdugu yapilardan muhafazakârlar da en az postyapisalcilar kadar rahatsiz olmaktadir.