Pragmacılık ve Toplumbilim

Kökenleri Nietzsche, Romantizm, William James, John Dewey, Schiller’e kadar giden Pragmacilik anlik gerçegi derinlestirmek ya da yerine düsüncenin yaratilarindan kurulu bir dünya koymak savinda degildir. Pragmacilikta egemen olan sey, gerçekçi ve uygulamaci bir anlayistir.Pragmatist kisi bir “eylem insani”dir ve bunun sonucu olarak da olan seylere önem verir. Eylemini düste iken yürütmez; hiçbir zaman Nietzsche gibi bir yalvaç ya da bir esinlenmis kisi sesiyle seslenmez; ne korku ne de kaygi bilir. Onun için gerçek, “gerçeklestirilecek” bir seydir.Emile Durkheim’in Sorbonne’da 1913-1914 ögretim yilinda verdigi ders notlarindan olusan Pragmacilik ve Toplumbilim’de Pragmaciligin toplumbilimle derin iliskisi irdeleniyor.Durkheim, bu derleri konusunda sunlari söylüyor:“Beni bu ders konusunu seçmeye yönelten nedenler nelerdir? Neden derse Pragmacilik ve Toplumbilim adini verdim? Birincisi, bugün gerçegin kurami üzerine eldeki hemen tek kuram olan Pragmaciligin (yararcilik, faydacilik) güncelliginden dolayi; ikincisi, Pragmacilikta, toplumbilimle ortaklasa olarak, bir yasam ve eylem anlami bulunmasindan dolayi, her iki akim da ayni çagin çocuklaridir.”