Ruhumdaki Uğurum

Senin masanda oturuyorum ve yipratmadigin bu deftere dokunuyorum ellerimle.Sana duydugum sevgi sicacik oluyor içimde, öylesine tatli bir gözyasi süzülüyor ki yanagimdan, kalemi tutan parmaklarina hediyem olsun, satirlarini öpsün istiyorum.Bedenimden kayip giden bir yildiz gibiydi gözlerine bakmak, ellerini hissetmek ellerimde, en ikna edici intihar biçimiydi sana kilitlenmek saatlerce, göz göze gelmek. Bulutlarin arasinda çaglayan nehirler duruldu o an, çiçek paletlerinde dans eden periler oturdular her bir dala...Sadece biz vardik onlar için, biliyordum uzaklarda bir yerlerden izlendik, Tanri en kutsal seyirciydi. Ve onun melekleri...Düsen her gülüste, o da gülümsedi, kokunu her hissedisimde... Iste o adam, kaleme aldigim her sözde bir hayaleti anlatirken bedenine ruh girip ellerimi tutabilen bu adam.Ben döktükçe kaleme, hissettikçe, meleklerin yavasça isledigi adam. Her satirimin içinden süzülen... Her satirimi yüzünde tasiyan, her satirimi yüreginde, kokusunda...Her bir karesini tahmin ettigim, bilmedigim ve aslinda hep bildigim. Her bir saniyede aradigim tenini. Sana bunlari dokundugun o ellerimle yaziyorum. Biliyor musun sevgilim, yaklas sana bir sir vereyim, boynundan kokunu hissetmek istiyorum. “Gece batmadan karanliga, gökyüzü pembeye boyandigi anda zaman geçmiyor senin kokun yokken avuçlarimda.”Yanindayken bile seni özledigim gibi, bu defa aglamak çok keyifli...Özlem sarkisinin içimi titreten misralarinin tinisiydi puslu geceden bana kalan...Dokunurken kadehim dudaklarima, en güçlü gecenin kirmizisiydin süzülen duvarlarima...Ve el izlerin... Senin...Akrep sicakligin beni zehirledi. Sen ruhum... Yagmurun içinden uzattigim ellerimi yine tutar misin?..