Sahili Olmayan Deniz Mabih'ten Selman'a

Mabih, daha derin bir inancin pesindeydi; ama bu inancin da ne oldugunu bilmiyordu. Bildigi tek sey, bu hakîkati bulmak adina içinde uyanan karsi konulmaz bir arama askiydi. Onun aradigi ates gönül kandilini tutusturacak ve ona semânin kapilarini sonsuza kadar açacak bir atesti. Attigi her adim onu aradigi hakîkate biraz daha yaklastiriyordu. Uzun bir yolculugun sonunda Mabih, gelecegi kulagina fisildanmis olan ve Ibrâhim'in dîni üzere gönderilen Son Nebî'ye kavustu. Ilk defa o gece içindeki firtinanin dindigini hissetti. Daglardan, vâdilerden çaglayarak akan bir irmagin sonunda denizde sükûn bulmasi gibi bir histi bu. Artik Selmân olmustu. Âdemogullari'ndan Islâm oglu Selmân olarak tanitti kendisini. Hz. Peygamber, Selmân'in arayis hikâyesini "Hakîkat Merih yildizinda dahi olsa, Selmân onu bulur" sözüyle taçlandirdi; zira hem öncenin hem de sonranin ilmini ögrenmisti. Selmân söyle yalvariyordu: "Rabbim! Kudretinin ve saltanatinin büyüklügü karsisinda bir hiçim. Buna ragmen bu âciz kuluna çok büyük lûtuflarda bulundun. Gönderdigin Son Peygamber'inle karsilastirdin. Sana hamd ve sükrediyorum. Senden bundan sonra tek bir dilegim, beni bu yüce insânin yanindan ayirmamandir! Ona son nefesime kadar hizmet etme firsatini bana ver. Beni sadece, Sana kul ve Peygamber'ine köle eyle!" Bu duâ Resûl-i Ekrem'in dilinde su sözle kabûle erdi: "Selmân bizdendir, Ehl-i Beyt'imizdendir!" O artik sâhili olmayan bir denizdi.