Sarah Kane’in Postdramatik Tiyatrosunda Şiddet

Dramatik metinlerin yirminci yüzyilda ugradigi degisimler, Aristoteles’Den on dokuzuncu yüzyila degin uzanan tarihsel kesitte sahne arkasina itilerek gözden kaçirilan siddet ve dehset olgularinin tiyatro sahnelerine getirilisiyle birlikte yeni bie ivme kazanir. 1990’li yillarin baslarinda Ingiletere’de çagdas yenilikçi sanatsal olusumlardan beslenerek ortaya çikan In-Yer-Face tiyatrosu vahseti çagdas, gelenek disi bir yorumla, kiskirtici ve saldirgan bir biçimde yeniden tiyatronun gündemine yerlestirir. Iste bir ortamda yapitlar üreten Sarah Kahne, yirmi birinci yüzyilin ilk yarisinda Ingiliz tiyatrosunda olgunlasan bu yeni duyarliliga ve tiyatro estetigine yön veren en sansasyonel isim olarak öne çikar. Intiharla sonuçlanan kisa yasamina bes oyun ve bir kisa film senaryosu sigdiran yazar, siddet olgusu eksenli, gelenek disi deney(im)sel tiyatrosu araciligiyla, döneminin sonlanis düsüncesini ve katastrofik gerçekligini yakalamayi basararak izleyicilere postdramatik bir okuma olanagi sunar. (Arka Kapak)