Seyrek Yağmur

Bir pazar sabahi Rifat günlerin ayni kaba damlamadigini fark etti. “Günler damliyor ama ayni kaba degil,” dedi. Gökyüzüne bakti: Bostu. Hiç bulut yoktu, aslinda hiçbir sey yoktu. Çagimizin çiplak günesi her seyi yok etmisti, enginligi, bulutlari ve kuslari… Maviyi bile yok etmisti, sonra da sirasiyla diger renkleri, bazi sesleri, kelimeleri ve anlamlari. Insan bu yoklukta yeni bir sey söyleyemez, olsa olsa kendini tekrar ederdi. Rifat, zamanimizin bir kahramani gibi, bir niteliksiz adam gibi, bir aylak adam, bir lüzumsuz adam gibi, bir “R.” gibi, geziyor hayatin içinde. Hayat, arada Rifat’in dükkânina da ugruyor. Rifat, filmleri, kitaplari, hayalleri, fikirleri, dertleri, mes’eleleri de geziyor. Ortaya sorulmus sorulari üzerine aliniyor, bazi. Neyin pesinde bu adam? Rifat, bir hikâyenin içinde midir, anlamaya çalisiyor, insanin bir hikâyenin içinde oldugunu anlamasinin yolunu ariyor… Seyrek yagmura semsiye açilir mi?